''Mutlu olmamak için bir sebebim yok. Ama mutsuzum'' diyorsanız...

Mutlu olmamak için sebeplerinizin bir kez daha üzerinden geçer misiniz?

Örneğin; ‘’İşim var, eşim var, çocuklarım var, halim vaktim yerinde... Ama yine de mutsuzum.’’ gibi cümleler mi kuruyorsunuz?

Peki sahip olduklarınız her ne ise;

Bunların mutluluk getirmesi gerektiği düşüncesine ilk ne zaman sahip oldunuz?

Bu kendi hedefiniz miydi?

Ailenizin hedefi miydi?

Toplumun gerekliliği miydi?

Bununla dürüstlükle yüzleşebilenlerin keşifleri inanılmaz oluyor.

Toplum rollerimiz küçükken oynadığımız oyunlardan itibaren bize kodlanıyor. Büyüyünce büyük adam olacak erkekler, harika bir anne ve eş olacak kızlar..

Yada mesleğiniz? Mesaili iş zorunluluğunuz? Kredi almadan ev alınmaz fikriniz.. Liste uzar..

Kaçı kendi seçiminiz bakın.

Mevcut tüm ROLLERİNİZDEN özgürleştiğinizi düşünün..

Hiçbir maddi kaygı, hiçbir zorunluluk var olmasaydı!

Hiçbir ‘’Ama o yakışır mı koca adama/kadına?’’ yargısı olmasaydı!

Nerede, kimlerle, ne yapıyor olurdunuz?..

Dilerim ateşleyici bir farkındalık oluşturmuştur.

Sevgi ve ışıkla, bire ve bütüne katkı olmasını dilerim.

Bu yazıdan fayda görebileceğin sevdiklerinle paylaş ve yorum-beğeni bırak lütfen.

Zeynep İzgi